Abstracts 12 ( 2 )
MARIAN TANKINK
Zwijgen
Het omgaan met oorlogsherinneringen in Zuidwest-Oeganda
Hoewel volgens de huidige westerse opvattingen mensen moeten praten om te voorkomen dat ze ernstige psychische klachten ontwikkelen ten gevolge van traumatische oorlogservaringen, ziet men in het district Mbarara, in Zuidwest-Oeganda, praten juist als gevaarlijk en ziekmakend. In dit artikel wordt stil gestaan bij de vraag waarom mensen in het district Mbarara zwijgen over hun verbijsterende oorlogservaringen. Het blijkt dat de gemeenschap en de culturele instituties te zeer zijn vernietigd om nog een publieke ruimte te hebben waar persoonlijke ervaringen met elkaar kunnen worden gedeeld. Bovendien dragen politieke, economische en psychologische aspecten eraan bij dat in de gegeven situatie zwijgen mogelijk het beste is wat mensen kunnen doen.
[zwijgen, trauma, Oeganda, oorlogen, Afrika]
Silence: Coping with war memories in Southwest Uganda
Whereas in current Western views people should speak in order to prevent severe psychological problems caused by traumatic war experiences, people in Mbarara district, in Southwest Uganda, consider talking as dangerous and as something that might effect their health. This article deals with the question why people do not talk about their war experiences and why there is such a 'conspiracy of silence'. It appears that the destruction of the community and cultural institutions deprive people of having a public space where they can share their personal memories with each other. Furthermore, political, economic and psychological aspects also contribute to a situation in which remaining silent is the best thing to do. The article is followed by six comments from various disciplines to which the author responds in a final reaction.
[silence, coping, trauma, psychiatry, war, Uganda, Africa]
MARIAN TANKINK
Over zwijgen gesproken: Een reactie
Mijn argumenten en wijze van formuleren hebben een brede waaier van opmerkingen en overwegingen losgemaakt die een waardevolle bijdrage leveren aan het vergroten van het inzicht in de complexiteit van ‘oorlogstrauma’. Ze helpen mij en anderen wellicht ook dit fenomeen beter te begrijpen. Ik ben de referenten dan ook dankbaar. Natuurlijk is in dit kader onmogelijk om op alle commentaren uitgebreid in te gaan. Ik zal me dan ook beperken tot enkele vragen en opmerkingen en hoop dat daarmee de discussie niet wordt afgesloten, maar dat het geheel aan commentaren weer aanzet tot andere bijdragen aan dit onderwerp. Ik neem daarom de hoofdpunten uit alle commentaren en zal vervolgens ingaan op de eventuele gevolgen van ‘zwijgen’.
ELS VAN DONGEN
Als dwazen vertellen gaat de tijd op de loop
Tijd, herinneren en vergeten in een gesloten gemeenschap en daarbuiten
Over het algemeen neemt men aan dat verhalen constructies van gebeurtenissen binnen de persoonlijke en sociale geschiedenis zijn. Herinneringen, dwangmatige herhaling, en dergelijke zijn pogingen om het verleden te beheersen. Ze zijn een herhaling van acties in het verleden. Dit is een culturele opvatting die vooral duidelijk wordt in psychotherapie en reminiscentietherapie. Verhalen over het verleden moeten verteld worden om een nieuwe betekenis te kunnen geven, zodat het ritme van iemands leven herstelt. Verhalen over het verleden zijn ook pogingen om de toekomst te beheersen. Dan zijn ze niet bedoeld voor herstel, maar voor het behoud van iemands tijd.
Het doel van dit artikel is met behulp van etnografisch materiaal van schizofrene mensen te beschrijven hoe tijd een mengsel is van verleden, heden en toekomst en hoe verhalen vlees en bloed worden nadat ze eenmaal zijn verteld. Verhalen hebben een kracht die mensen tot actie aanzet. Het verhaal is een blauwdruk voor de toekomst. De dwaze verhalen illustreren de magie en kracht van woorden die mensen gebruiken om de toekomst en levensritme te controleren en te vormen. Ze laten de vitaliteit en de weerstand tegen hopeloosheid van ernstig zieke mensen zien. Ze tonen dat tijd verschillend wordt gewaardeerd. De auteur beargumenteert dat dit niet specifiek is voor dwazen maar dat veel mensen hun verhalen in deze zin benutten. Tijd heeft allerlei betekenissen en mensen benutten verschillende vormen door elkaar om diverse redenen en afhankelijk van hun situatie.
[vergeten en herinneren, verhalen, tijd, dwaasheid]
When mad people tell stories, time runs away.
Time, remembering and forgetting in a closed community and outside
Generally, one assumes that stories are constructions of events in the personal and social history. Memories, compulsive repetition and the like are attempts to master the past. They are a repetition of past actions. This assumption is cultural and is especially clear in psychotherapy and reminiscence therapy. Stories about the past have to be told to give a new meaning so that the rhythm of someone's life is restored. Stories about the past are also attempts to control the future. In this case, they are not meant for recovering, but for the maintenance of someone's time.
The purpose of this article is to describe (with the help of ethnographic data) how time is a mixture of past, present and future and how stories become flesh and blood after they are told. Stories have a force which drive people to action. The story is a blueprint for the future. Mad stories illustrate themagic and power of words, that people use to control and to shape the future and their life rhythms. They show the vitality and resistance against hopelessness of seriously ill people. They show that time may be valorised differently. The author argues that this process is not specific formad people, but that many persons use their stories in this way. Time has different meanings and people use its different forms in a jumble with different reasons and depending on their situation.
[forgetting and remembering, stories, time, madness]
DIANA GIBSON
Chronic illness and wives as care givers
Narratives from the Western Cape, South Africa
Narratives are currently much sought after in South Africa as part of the evidence of trauma and suffering presented to the Truth and Reconciliation Commission, for therapeutic purposes, the production of a ‘new’ history and to involve the ‘community’ in the process of transformation. In the process certain kinds of stories are privileged while others find little legitimation. This paper argues that the largely unheard stories of people who had amputations as a result of diabetes, as well as those of women who give care at home, yet do not receive assistance from formalised home care services, are equally important to understand cumulative trauma in South Africa. Such stories show that individual suffering is often loosely linked to and indicative of a wider ‘social sickness’.
[narratives, chronic, amputation, body, space, South Africa]
GETNET TADELE
Child abandonment
Five dramatic cases of mothers in Addis Ababa
In Ethiopia, many children are abandoned every year, directly or indirectly, in harsh or relatively safe environments. The problem appears to be more serious in Addis Ababa than in any other urban area of Ethiopia. In this paper, I present five dramatic cases of child abandonment which led to the death of the child, and examine the possible factors that account for this practice. The article is based on interviews with mothers, police officers, and court officials and on the study of hospital records. The problem of child abandonment in Addis Ababa is mainly linked to general conditions of poverty, incompatibilities in marital life and problems of migration.
[abandonment, murder, children, mothers, police, case study, Addis Ababa, Ethiopia]